Jeśli ktoś słyszał o Wilamowicach, to najczęściej właśnie ze względu na język. Wilamowski, czyli wymysiöeryś to język, którego używa się wyłącznie tutaj. Choć nie miał łatwej historii, przetrwał w tym miejscu przez ponad 700 lat, a jego dzieje odzwierciedlają losy samych Wilamowian.
Od 2015 roku współpracujemy z mieszkańcami Wilamowic wspierając ich w zachowaniu i rozwoju unikalnego dziedzictwa miejscowości, w tym jednego z najbardziej zagrożonych języków Europy – wymysiöeryś. W serii krótkich wpisów chcemy Wam opowiedzieć o tym, jak zainspirowali nas Wilamowianie i co wynikło z naszego współdziałania. Kolejny odcinek dotyczy stroju wilamowskiego, który kryje w sobie znacznie więcej niż umiemy dostrzec na pierwszy rzut oka.
Od 2015 roku współpracujemy z mieszkańcami Wilamowic wspierając ich w zachowaniu i rozwoju unikalnego dziedzictwa miejscowości, w tym jednego z najbardziej zagrożonych języków Europy – wymysiöeryś. W serii krótkich wpisów chcemy Wam opowiedzieć o tym, czym zainspirowali nas Wilamowianie i co z tego wynikło. Na pierwszy ogień – Dȧj noma.
#Wilamowice mówią to kompleksowy projekt mający na celu wsparcie mieszkańców Wilamowic w zachowaniu i rozwoju unikalnego dziedzictwa kulturowego. Wilamowice są jedynym miejscem na świecie, w którym używa się jednego z najbardziej zagrożonych języków Europy – wymysiöeryś. Ze względu na powojenne prześladowania Wilamowian przekaz międzypokoleniowy zarówno języka, jak i tradycji wyrażających się m.in. w stroju został przerwany, a mieszkańcy zmuszeni byli ukrywać swoje pochodzenie. Obecnie stopniowo zmienia się stosunek Wilamowian do ich języka i kultury.
Jak pewnie wiecie (a tym, którzy nie wiedzą polecamy wpis „Etno-projekt w Wilamowicach – krótka relacja”), w sierpniu tego roku ekipą złożoną z uczestników poprzednich edycji Etno-projektu, odwiedziliśmy Wilamowice. Teraz – zgodnie z obietnicą – zapraszamy wszystkich do Wilamowic, gdzie podczas wydarzenia #Wilamowice Mówią pokażemy rezultaty naszej pracy. Zatem widzimy się 21 listopada o 16:30 w OSP Wilamowice!
Nie jest łatwo opisać w kilku zdaniach nasze wilamowskie doświadczenia. Mamy nadzieję, że materialne rezultaty naszego pobytu zrobią to lepiej niż słowa na blogu. Mamy w planach premierę produktów tej edycji Etno-projektu w Wilamowicach w drugiej połowie listopada. Tymczasem piszemy.
Nazwa projektu „Skrzynia wianna” mówi nam o tym, do kogo może on być skierowany. Nie powie jednak, jak dawny zwyczaj gromadzenia panieńskiego posagu w skrzyni przełoży na współczesną rzeczywistość autorki projektu.
Aplikację przygotowały: Marta Paszko (etnologia), Ewa Prajsnar (programowanie) oraz Marta Woszczyna (grafika).
„Skrzynia wianna” to aplikacja na Androida pomagająca w przedślubnych przygotowaniach. Przyszłe panny młode mogą do niej wpisać datę swojego ślubu, aby w odpowiednich odstępach czasu otrzymywać porady, inspiracje i ciekawostki nawiązujące do tradycyjnych zwyczajów.
Kolejny projekt to tajemniczo brzmiąca nazwa pewnego urządzenia – Tryjer.
Projekt stworzyli: Robert Wąs (programowanie), Marcin Zalewski (etnologia), Kamil Korolczuk (grafika)
Tryjer to aplikacja, która ma ożywić unieruchomiony eksponat napotkany w magazynach Muzeum Etnograficznego w Krakowie – separator nasion lnu, stworzony przez pomysłowego wynalazcę ludowego. Narzędzie w interaktywny sposób prezentuje jego zasady działania i obsługi. Jest wynikiem fascynacji ludową myślą techniczną i innowacyjnością. Ucząc zasad funkcjonowania urządzenia autorzy chcieli także przybliżyć codzienność jego twórców. Read more
Kontynuując prezentację projektów, powstałych w rezultacie tegorocznych warsztatów „Etno-projekt 2.0”, zapraszamy do zapoznania się z niewielką grą „Etno-cudaki”.
Projekt stworzyli: Katarzyna Dubeltowicz (etnologia), Małgorzata Pawlak (grafika) oraz Wojciech Bińka i Jakub Jankiewicz (programowanie).
Etno-cudaki to internetowa gra pozwalająca stworzyć własną postać opartą na elementach stworów z ludowej demonologii. Wystarczy wejść na stronę, wybrać tułów obrazujący jeden z czterech żywiołów, a następnie przenieść na niego wybrane części ciała zaprezentowanych stworów – Mamuny, Południcy, Domowika, Borowego i Swiecnika. Aplikacja powstała, by zachęcić do nowego spojrzenia na ludowe opowieści oraz do szukania w nich inspiracji.
Rozpoczynamy prezentację projektów, które powstały jako rezultat tegorocznej interdyscyplinarnej wyprawy.
Na pierwszy ogień idzie Codziennik, przygotowany przez: Alicję Soćko-Mucha (etnografia), Paulinę Białkowską (grafika), i Martę Ratkiewicz (programowanie).
To wielokulturowy kalendarz opowiedziany przez czwórkę dziecięcych bohaterów: Jankę, Lubę, Samuela i Dżamila. Wszyscy mieszkają w Polsce dwudziestolecia międzywojennego, choć różni ich kultura i religia. Dzieci opowiadają o obchodzonych świętach, ale też swojej codzienności. Ważnym elementem projektu są ilustracje, które pomagają nam wyobrazić sobie znaczenie obcobrzmiących słów. Strona przygotowana jest w szczególności z myślą o dzieciach oraz jako materiał edukacyjny.